Aynı Evdeyiz

Gözlerime baktığında yalnızım,
Aynı evdeyiz ama yine yalnızız
İçten değil artık hoş geldin lafı bile,
Günaydın derken akşama doğru,
Birbirimizin gününü karartmışız...
Konuşuyorum ama dinlemiyorsun beni,
Anlama istediğini anlıyorsun sanki,
Sonra lafı değiştirip dalgaya vurman,
Anlamıyorsak birbirimizi, neden hala senin yanındayım?
Keşke hep sussam, hiç konuşmasam,
Dayanabilir miyim beni böyle üzmene?
Ya sen daha çok anlar mıydın beni?
Söylediklerine karşı hiç tepki vermeyince...
Annem hiç kimseden bir şey bekleme derdi hep,
Olduğu gibi kabullen, olduğu gibi sev derdi,
Peki sen niye değiştirmeye çalışıyorsun beni?
Hep bir koşula bağlıyorsun sevgimi.
Evlilik iki kişinin yalnızlığı paylaşması demekmiş,
Seninle evlenmeden öğrenemezdim bu gerçeği,
Anlaşılmak isteyen çocuksu yanımı,
Hiç görmedin belki de hiç sevmedin beni,
Daha fazla mutsuz etmeye hakkımız var mı birbirimizi?
Mutluluğu özlemek bile güzelmiş,
Bir gün gelip seni bulacağına inandırmak kendini...
Her gün pencereden dışarı bakıp,
Uzaklarda mutlu bir ülke hayal ettim,
Daha azdı endişem, daha azdı yalnızlığım,
Bir kuş gibi özgürdüm, uçuyordum sonsuzluğa...
Bu sonsuzluğun içinde acı çekmek dahi olsa,
Gideceğim bir gün buralardan,
Unutucağım herşeyi, seni,
Bir an bile düşünmeyeceğim,
Ve sadece kendim için yaşayacağım.

Şiir: Sema Yıldırım