Eskidendi çok eskiden

On yedi ve on sekiz yaşları,
Aşık olmak daha kolaydı
Bir bakış, bir gülüş yeterdi o zamanlar,
Kalbim nasıl da aldanmaya hazırdı...
Unutulmazdı o ilk buluşma, o ilk dokunuş,
Ne çok önemsemiştim seni hayallerimin prensi,
Sesini duymak bile yeterdi mutlu olmak için...
Eskidendi o heyacan,
Senin yanında zamanı bile unutmam,
Geçmişi, geleceği, kendimi yok saymam...
Hep mutlu olmayı düşlemiştik,
Bilmiyorduk hayatın bir oyundan ibaret olduğunu,
Hayat seçenekler sunuyordu önümüze,
Seçmediklerimizde kalıyordu aklımız;
Korkmuyorduk cesurduk,
Canımız çok yanmamıştı belki de ondan...
Eskidendi güvenmek,
Umutsuzluğa düştüğümüzde,
Dostlarımızın olduğunu düşünmek,
İhanetin acısı derinleşince zamanla,
İnan çok zordu yeniden sevebilmek...
Hayata dair bildiğim ne varsa,
Aslında hiçbir şey bilmediğimi anlayınca,
Yaşadığım ilk hayal kırıklığı...
Hayat dediğin bir deneme yanılma,
Her aldanışımda kalbimden defalarca yara aldım,
Daha eski yaraları bile sarmadan,
Karşıma çıkan her zorlukla savaşmalıydım.
Eskidendi umut etmek,
Kendin için en güzelini düşlemek,
Hayat dediğin bir şey uğruna,
Sevdiğin şeylerden vazgeçmek...
Beklemeyi, sabretmeyi öğrendim evet,
Zordu yaşam yolu engebeliydi,
Kabullendim önüme yaşam neyi engel çıkarttıysa,
İstemiyordum çok yaralı insan bırakmak ardımda.
Affetmeyi öğrenmekti hayat,
Yenilgiler, zaferler bizim içindi,
Eskiden çocuk yüreğim, başına buyruk dediğim dedikti.
Olgunlaşmayı öğrenmek benden neler aldı,
Ya da ne kazandırdı bilmiyorum,
Daha çok içime kapandım sanki,
Pişman değilim belki ama kırgınım,
Eskiden daha çoktu mutlu olma ihtimallerim.
Fazla seçeneğim kalmayınca, ümitli olmak için yaşamda,
Ertelemek durumunda olunca hayallerimi,
Yarım kalan birçok şey gibi, bende yarım kaldım...

Şiir: Sema Yıldırım